Um viðburðinn

Cauda Collective er tónlistahópur sem hefur það að markmiði að blanda saman klassískri kammertónlist við nýja tónlist og flétta saman við önnur listform. Cauda Collective er í grunninn strengja-dúó, skipað Sigrúnu Harðardóttur og Þórdísi Gerði Jónsdóttur. Hópurinn tekur á sig ýmsa mynd, stækkar og teygir sig í ýmsar áttir, allt eftir verkefnavali hverju sinni. Í starfi hópsins er leitað skapandi leiða til að miðla tónlist og brjóta upp hefðbundna tónleikaformið svo að útkoman verði áhugaverð fyrir áhorfendur og flytjendur, en þó alltaf með það að leiðarljósi að þjóna tónlistinni. Hlutverki tónlistarflytjandans er ögrað, hann semur líka tónlist, útsetur, spinnur og vinnur þvert á miðla.  Á tónleikum Cauda Collective er alltaf frumflutt a.m.k. eitt nýtt tónverk.  

Þessir tónleikar bera yfirskriftina Ástarjátning, en verkin tengjast öll á einn eða annan hátt ástinni, en þau eru:

György Ligetti: Sónata fyrir selló, fyrsti þáttur: Dialogo, 1948-1953
Fyrir einleiks selló
Dialogo er eitt fyrstu verkum Ligeti, en verkið samdi hann þegar hann var um það bil að ljúka námi og hafði þá þegar búið sér til gott orðspor sem fyrirmyndar nemandi. Verkið skrifaði hann fyrir kvenkyns samnemanda sinn í tónlistarakademíunni í Búdapest, Annuss Virány, sem Ligeti var laumulega ástfanginn af. Virnáy sagðist aldrei hafa vitað af hverju Ligeti gaf henni verkið, hún þakkaði honum bara fyrir og spilaði verkið aldrei. Verkinu lýsir Ligeti sjálfur sem samtali milli manns og konu, hann leikur sér með misjafna áferð C og G strengjanna sem túlka raddir hans og hennar.

Halldór Smárason: Nýtt verk, 2018
Cauda Collective frumflytur nýtt verk eftir Halldór Smárason.

Ernest Chausson: Chanson perpétuelle, 1898
Fyrir sópran og píanókvintett
Verkið var tileinkað söngkonunni Jeanne Raunay, sem frumflutti það í janúar 1899. Hálfu ári seinna lést Chausson af slysförum. Verkið var ekki gefið út fyrr en árið 1911. Texti verksins er eftir Charles Cros, en þar lýsir kona elskhuga sínum sem yfirgaf hana. Hún biður vindana að skila til hans að hún sé að deyja. Hún minnist þess þegar hann kyssti hana á ennið og allt breyttist og hún varð að eilífu hans. En svo varð hjartað hans kalt og hann yfirgaf hana til að ferðast á fjarlægar slóðir. “Ég mun deyja í tjörninni, innan um blómin, undir sofandi vatninu”, segir hún. Megi minn síðasti andardráttur berast með vindinum, fljúga eins og fiðrildi á varir elskhuga míns.

Leos Janacek: Strengjakvartett no. 2, Intimate letters, 1928 (25‘)
Annar strengjakvartett Leos Janacek var nefndur af tónskáldinu sjálfu „Intimate Letters“. Verkið var innblásið af langri og innilegri vináttu hans og Kamila Strösslová, giftri konu sem var 38 árum yngri en hann. Strengjakvartettinn endurspeglar eðli sambands þeirra, en þau skiptust á um 700 bréfum við hvort annað. „Þú stendur að baki hverrar nótu, þú, lifandi, kraftmikil, elskandi. Ilmur líkama þíns, ljómi kossa þinna – nei, eiginlega minna. Nóturnar mínar kyssa þig alla. Þær kalla á þig af ástríðu“. Verkið var frumflutt 11. September 1928, mánuði eftir að Janacek lést.

Flytjendur að þessu sinni eru: Hulda Jónsdóttir, fiðla, Sigrún Harðardóttir, fiðla, Þóra Margrét Sveinsdóttir, víóla, Þórdís Gerður Jónsdóttir, selló, Björk Níelsdóttir, sópran og Jane Ade Sutarjo, píanó. Um útlit og hönnun sér Eva Björg Harðardóttir.

Tónleikarnir eru styrktir af tónlistarsjóði SUT og Ruthar Hermanns og starfslaunasjóði listamanna.